Een crash, burn-out of andere vorm van ‘uitvallen’ gaat vaak gepaard met een persoonlijkheids- of identiteitscrisis, waarbij je je afvraagt wie of wat je (geworden) bent. De klop die je krijgt, is recht evenredig met de mate waarin je van je spoor – lees jezelf of jouw missie – afgeweken bent.
“Waar je werkelijk ademt” gaat over dat stilstaan bij en de zoektocht naar jezelf. Om jezelf te herontdekken, (terug) graag te zien en ernaar te leven, volgens jouw persoonlijke waarden en behoeftes die je uit het oog verloren was. De enige zekerheid die je hebt, ben je zelf, ongeacht de context waarin je leeft. We focussen meestal te fel op de context, terwijl die eigenlijk niet relevant is. De kracht zit in jou.
“The whole time I’d never seen, all I’d need was inside me.” (Sinead O’Connor)
Het was voor mij snel duidelijk dat ik een slak als metafoor voor de hooggevoelige en onzekere twijfelaar zou kiezen. Annik, alias vrouwlief met kuiltjes als ze lacht, heeft een aantal jaren geleden zonder het te weten voor de titel en beelden gezorgd, dankzij een filmpje dat ze als creatieveling maakte. De eerste titel die ik voor mijn verhaal in gedachten had, was: “Hebben slakken dromen?”. Bij het herbekijken van die video om beelden van slakken te kiezen, werd het plaatje duidelijk, want zij koos toen: “Waar ik werkelijk adem, daar ontspring ik telkens weer”. Bewust ademen, werkelijk (jezelf) zijn, ademruimte geven en krijgen, om echt te bestaan.
De muziek in het filmpje komt van Sigur Rós en heeft als titel “Svefn-G-Englar”. De zanger heeft ook een soloproject onder de naam Jónsi. Het is mijn favoriete muziek voor een half uurtje yoga of om gewoon even in mezelf weg te dromen.
Voor de titel haalde Annik haar inspiratie uit een gedicht van Sylvia Snabel, waaruit ze in lang vervlogen studententijd een passage genoteerd had.
Ere wie ere toekomt.
Waar je werkelijk ademt 